Son bir senede okuduğum ve unutamadığım tüm romanlar kadınlar tarafından yazılmış.
Oğuz’un İstasyon’u, anlaşılmaz olduklarında dahi başkalarını sevmeyi ve onlara saygı duymayı öğrenmek üzerinedir tam olarak.
Bitcoin kardeşliğinin gelecekteki evrimi, aralarındaki pek çok paralelliğe rağmen, kadınların ve queer insanların ilgilerini her zaman küçük görecek. Bu ise klasik bir Yay davranışı işte.
Hayatımda pek çok şey değişirken içimdeki kaosu bit pazarına devrediyorum.
Hermes’in en büyük özelliğinin oyuna davet ettiklerini soktuğu çıkmaz olduğunu da unutmamak gerekir. Birkin ise oyunda yenemediği Hermes’i saz sepeti çantasıyla oyundan çıkarak alt eder.
Feminizm ve uğruna savaşılacak kadın hakları o kadar sınıfsız ki aslında, bell hooks’un dediği gibi “Feminizm Herkes İçindir” diye bağırmamak için zor tutuyorum kendimi.
Kadınlar olarak her gün maruz kaldığımız müdahale ve şiddet eylemlerine karşı hepimizin aşina olduğunu düşündüğüm kolektif öfke alışverişinin, görsel kodlardaki tahayyülü Fatma.
Elektronik müzik tarihinde de nerede ismi parlatılan bir beyaz adam varsa arkasında görünmez ve duyulmaz kılınmış, anonim bırakılmış, beyaz erkek olmayanların yüklü tarihi var. Bizim de onları dinlemeye ihtiyacımız. Politik kulaklarla.
Herkesin annesi ile ilişkisi, her annenin de çocuğuyla ilişkisi farklı. Bu sevgi her zaman kalıcı ve sonsuz değil. Ama pop müzikte sanki bunun karşılığını çok nadir görebiliyoruz.
“Romanın babayla, suçun failiyle değil; anneyle, suçun tanığıyla yüzleşme romanı olduğunu söyleyebiliriz.”