Oy verince çok rahatlıyor insan. Bir anlığına "hepimiz"mişiz gibi hissediyor.

ECİNNİLİK

Oy Vermek Hafifliği Hepimiz Olma İhtiyacı

Geçen Cumartesi oy verdim! Bu fotoğrafta gördüğünüz benim sandık başından ayrıldıktan sonraki halim. Darısı başınıza.

 

Yurtdışı seçmen kütüklerinde biraz ne çıkarsa bahtınıza durumu var sanırım. Her yerde böyle mi bilmiyorum. Eskiden bağlı olduğumuz konsolosluktan başka bir yere çıktı piyango. Otobüse, trene, cipe ve hatta uçağa da binerek vardık binaya. Sabahın erken saatleri. Konsolos, çalışanlar, sandık görevlileri, parti temsilcileri ve müşahit olduklarını düşündüğüm insanlar oturmuş seçmen bekliyorlardı. O an etrafta sadece iki seçmen, biz olduğumuz için insan kendini çok önemli sanıyor tabi. Neyse ki o his uzun sürmedi. Elimde sarı zarf, pusula girdim kabine. Pusula ipek yolu gibi, harfler küçük, ortam karanlık, benim gözlerim bozuk. Sağ salim, EVET yazmasını beklediğim mührün TERCİH yazdığını görüp irkilerek de olsa verdim oyu.

 

Zarfı tam sandığa atarken, sandık görevlilerinden biri gülümseyerek “hayırlı olsun” dedi. Üzerine düşünmeden “hepimize” deyiverdim. Bu hepimiz lafı çok dokunaklı geldi bana sonradan. Neden tam da bilemiyorum. O an o odada olan herkesle aynı dili konuşmak mı, bir ülkenin kaderini belirleyecek bir seçimi yapabilmek için buluşmuş olmak mı, yol yorgunluğu mu, henüz çay içmemiş olmak mı?  Yoksa “hepimiz” olma ihtiyacı mı aslında?

 

Bu ihtiyaçta ne kadar insani bir şey var oysa. Sokağına çıktığın andan itibaren tacize uğrama korkusu olmadan yürüyebileceğin, en ufak bir hak arama eyleminde gazla geri püskürtülmediğin, kadınların namus, iffet, kıskançlık kıskaçlarında durmaksızın öldürülmediği, çocuklarına sahip çıkabilen, ekmek almaya gidenin, kartopu oynayanın, gösteriye katılanan öldürülmediği, sürekli tehdit edildiği sanrısıyla ülke yöneten birinin, neredeyse elle tutulur hale gelmiş kibirine, hezeyanlarına maruz kalmadığın, içinde milyonların yaşadığı kentleri kendi evleri gibi döşemeye kalkanların olmadığı, tarihi eserlere saygı beklediğinde naiflikle suçlanmadığın bir ülke ihtiyacı ve “hepimiz” arasındaki fark çok mu açık acaba?

 

Biliyorum açık, ama insan yine de oy verince bir rahatlıyor. Bir anlığına da olsa “hepimiz”mişiz gibi hissediyor. Tavsiye ederim.

 

Fotoğrafımı Theo Frey çekmiş.

 

YAZARIN DİĞER YAZILARI

TARİH

YKarpuz Kabuğundan Taç
Karpuz Kabuğundan Taç

Maraton yüzen ilk kadın sporcu Canan Ateş, 1979'da katıldığı bir TRT programında yüzücülük kariyerini anlatıyor.

ECİNNİLİK

YAnnesi Amelya Hanım’ı Oynarken Adile Naşit
Annesi Amelya Hanım’ı Oynarken Adile Naşit

Annesi Amelya Hanım rolünde Adile Naşit kendi çocukluğuna bakıyor.

SANAT

YSöyleşi: Şövket Elekberova, Pıçıldaşın Lepeler
Söyleşi: Şövket Elekberova, Pıçıldaşın Lepeler

Sovyet Azerbaycanı'nın efsanevi ismi Şövket Elekberova'nın bu şarkısı neler anlatıyor?

ECİNNİLİK

YSanal Ev İşleri Sergisi: Sonsuz Patates
Sanal Ev İşleri Sergisi: Sonsuz Patates

Ne yapalım, nasıl yapalım da görünür hale getirelim ev işlerine gömdüğümüz zamanı? 

Bir de bunlar var

Erkek Kardeşsiz Kızlar Korosu
AB Bakanınızı Mutlu Etmenin Yolları
-El Sıkışalım Mı Çocuğum? -HOYUR ONNÖ YOO

Pin It on Pinterest