Sevgili Kalben,
Sana bu mektubu Kalpler Ülkesi’nden yazıyorum. Aşk Çeşmesi’yle ilk kez dün karşılaştım. Şarkılarındaki hikayenin kendi hikayemle kesiştiği nokta ve bu kesişimin zamanlaması benim için öylesine hayret ve hayranlık uyandırıcı ki, üzerine birkaç söz söylemeden edemedim.
Kendimi ifade etme noktasında hiçbir zaman imajları tercih eden biri olmadım. Benim için kelimeler her zaman daha önemli ve öncelikliydi. Hala öyle. İmajların alanı bilinç dışı ve rüyalar olmuştur benim için hep. Aşk Çeşmesi’nin klibinin bende uyandırdığı izlenimse bir tür bilinç dışı deneyimi gibi gelmesiydi. Bütün o renkler, desenler, kadınlar, erkekler, bütün o koreografi sanki kelimelerin ete kemiğe bürünmüş hali, bir tür imajların bilinç akışı gibi… O yüzden çok sarsıcı. Emeği olan herkesi çok tebrik etmek isterim.
Birkaç hafta sonra 31 yaşımı dolduracağım. Kendime itiraf etmesi oldukça zaman alsa da bir kalbim olduğunu 30 yaşında anladım. Kalp kırıklığı dünya üstündeki insanların en çok ortaklaştığı deneyimdir sanırım. Ben de bir kalbim olduğunu sevdiklerimin ona verdiği acı artık üst üste ve çok fazla gelmeye başladığında fark ettim. Kırgınlığım ve beraberinde gelen dilsizliğim yüzünden kibirli veya gururlu olmakla suçlandım sayısız kez. Hatta bu yüzden intikam almaya kalkıp zaten kırılmış kalbime defalarca bıçak saplayan sevdiklerim oldu. Halbuki ben yalnızca dilsizdim. Kelimelerim içimde hapisti. Bir süredir 35 metrekarelik bir dairede içimde tutsak olan bütün o kelimeleri özgürlüğüne kavuşturmak için çabalıyorum. İşte tam da böyle bir zamanda geldi şarkıların. Omzuma dokunan bir dost eli gibi oldular. Bir başka ülkeden, annesiz kızlar ülkesinden tanıdık bir dost üstelik. Çok tanıdık hem de…
Sözlerini, müziğini, dansını bizlerle paylaştığın için ve dahası, böylelikle biraz olsun dilimizin bağını çözmemize imkan sağladığın için kalpten teşekkürler.
Sevgilerimle,
